บทที่ 2 ตอนที่ 2

เขารู้สึกเคว้งคว้างยิ่งนักกับท่าทางรังเกียจที่เจ้าหล่อนแสดงตอบกลับมาให้ แคทเธอรีนเป็นผู้หญิงคนแรกที่กล้าจะวิ่งหนีเขา ทั้งๆ ที่ผู้หญิงทั่วโลกต่างยอมสยบแก่เขากันทุกคน และนี่คือสาเหตุสำคัญที่ทำให้ดิมิเทรียส เมเนนเดซ คุณชายที่สองแห่งเมเนนเดซผู้ยิ่งใหญ่ เปลี่ยนผู้หญิงบนเตียงเร็วยิ่งกว่าเปลี่ยนผ้าปูที่นอนเสียอีก

ใช่...เขาทำทุกอย่างเพื่อประชดประชันแคทเธอรีน หวังว่าเจ้าหล่อนจะมีท่าทีใดๆ ตอบกลับมาบ้าง แต่เปล่าเลย แคทเธอรีนก็ยังคงเป็นแคทเธอรีนผู้หญิงใจดำวันยังค่ำ หล่อนเคยไม่สนใจไยดีเขายังไง หล่อนก็ยังคงเป็นเช่นนั้น

เขาจะไม่มีวันเป็นฝ่ายตามเกมของหล่อนอีกต่อไปแล้ว เขาจะไม่แคร์ ไม่สนใจ เขาแค่ต้องการร่างกายสวยๆ ของหล่อนมาขึ้นเตียงเท่านั้น และเมื่อหายอยาก แคทเธอรีนผู้งดงามก็จะมีสภาพเป็นเพียงเศษขยะในสายตาของเขาเท่านั้นเอง

ดิมิเทรียสแสยะยิ้มอยู่ภายในอก เขาจะต้องชนะในเกมนี้ เกมเสน่หาที่มีหัวใจเป็นเดิมพัน เขาจะต้องไม่แพ้ จะต้องไม่แพ้ต่อแคทเธอรีน ไม่ว่าหล่อนจะสวยงามหยาดฟ้ามาดินแค่ไหนก็ตาม

“ขอบใจ แล้วคุณยายกับป้าของเธอไม่อยู่หรือ”

น้ำเสียงของผู้ชายหล่อระเบิดตรงหน้าทำให้สมองของหล่อนทำงานรวนขึ้นมาอีกแล้ว ก็เขาอยู่ใกล้หล่อนเหลือเกินนี่ อยู่ใกล้จนกลิ่นโคโลญราคาแพงจางๆ ฟุ้งเข้ามาในจมูก หล่อนจำได้ดีว่านี่คือกลิ่นเฉพาะของเขา ดิมิเทรียส เมเนนเดซ ต่อให้หลับตาหล่อนก็มั่นใจว่าจะจดจำผู้ชายคนนี้ได้ ก็แน่ล่ะ ก็เขามีอิทธิพลต่อหัวใจของหล่อนมากมายเหลือเกินนี่

“มะ...ไม่อยู่ค่ะ”

ริมฝีปากหยักสวยคลี่ยิ้มช้าๆ ขณะมองร่างอรชรในชุดอยู่กับบ้านด้วยสายตาพึงพอใจที่ปิดไม่มิด กางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดสีตุ่นๆ แสนธรรมดา แต่ทำไมนะ ทำไมพอมันมาอยู่บนร่างกายของแคทเธอรีนแล้ว มันถึงดูดียิ่งกว่าชุดราตรีราคาเฉียดล้านเสียอีก

ต้นขาขาวเนียนที่โผล่พ้นออกมาจากขอบกางเกงขาสั้นทำให้บางอย่างในตัวตนของเขาตื่นเร้าขึ้นมาได้อย่างน่าอัศจรรย์ ปลีน่องเรียวที่เขามั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าหากผู้ชายคนไหนได้เห็นก็ต้องคิดอยากให้เจ้าหล่อนใช้เรียวขาสวยๆ นี้ตวัดรอบเอวกันทั้งนั้น มันช่างมีผลทำให้เลือดหนุ่มในกายของเขาที่ร้อนผ่าวตั้งแต่เห็นใบหน้างามๆ ของเจ้าหล่อนเดือดพล่านมากขึ้นอีกทวีคูณ

ชายหนุ่มเลื่อนสายตาสำรวจขึ้นมาถึงสะโพกผายกลมกลึงที่ช่วยเน้นให้เอวคอดเล็กได้อย่างประหลาดใจ โดยไม่อาทรร้อนใจกับใบหน้านวลที่แดงก่ำของแคทเธอรีนแม้แต่น้อย เขายังคงเคลื่อนสายตาขึ้นไปเรื่อยๆ หลังจากหยุดสำรวจที่สะโพกงามอยู่เนิ่นนาน และก็มาหยุดอยู่ที่เนินอกอวบใหญ่ซึ่งพุ่งดันเสื้อยืดกลางเก่ากลางใหม่ที่แม้ว่ามันจะใหญ่กว่าร่างกายของเจ้าหล่อนอยู่สักสองสามเบอร์ราวกับถูกสะกด

ลมหายใจของเขาคล้ายกับกำลังถูกสูบด้วยพ่อมดฤทธิ์ร้ายกาจจนมันแห้งเหือด น้ำลายในลำคอเหนียวเป็นยางจนไม่สามารถกลืนลงไปในลำคอได้

‘ให้ตายเถอะ ทุกสัดส่วนของแคทเธอรีนล้วนแต่ปลุกความดิบเถื่อนในกายของเขาให้ตื่นขึ้นมาจากการหลับใหล แล้วนี่เขาจะทนเก็บกักความต้องการที่แทบจะเรียกได้ว่าบ้าคลั่งได้นานแค่ไหนกันนะ หรือเขาควรจะจัดการกับเจ้าหล่อนเสียเดี๋ยวนี้ ทำให้หล่อนเป็นของเขาตรงโซฟาตัวนี้ แต่ไม่ล่ะ ตรงนี้มันแคบ และโซฟาก็แข็งเกินไป แถมที่พื้นด้านล่างก็ไม่ได้ปูด้วยพรมหนานุ่มเหมือนกับที่โรงแรมของเขาอีกด้วย แคทเธอรีนอาจจะเจ็บหลัง ระบมบั้นท้ายไปหลายวันทีเดียว หากเขาทำเช่นนั้น’

ดิมิเทรียสพยายามหักห้ามความต้องการเจียนคลั่งของตนเองเอาไว้ให้มิดชิดต่อสายตาของแคทเธอรีน ด้วยการตวัดท่อนขาเพรียวกำยำในกางเกงขายาวสีดำเนื้อดีที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าแพงมากแค่ไหนไขว้ทับกับต้นขาอีกข้างหนึ่งของตนในลักษณะนั่งไขว่ห้าง

“เอ่อ...คุณดิม...ทราบว่าฉันอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันคะ”

แข็งใจถามออกไป ทั้งที่หน้าตายังแดงก่ำเพราะสายตาปานจะกลืนกินของดิมิเทรียสไม่หาย ถึงแม้ว่าตอนนี้นัยน์ตาคมกริบดุจใบมีดโกนนั้นจะเลื่อนขึ้นมาจ้องตาของหล่อนแล้วก็ตาม

นี่ดิมิเทรียสจะรู้ไหมนะว่าเขาทำให้เลือดในกายของหล่อนร้อนระอุมากแค่ไหน มันเดือดพล่านราวกับถูกต้มด้วยไฟหลายร้อยองศา เนื้อตัวในทุกๆ ที่ที่สายตาคมกริบเคลื่อนผ่าน มันเบ่งบานขานรับกับความร้อนผ่าวปานลาวาภูเขาไฟจากเขาด้วยความเต็มอกเต็มใจ

“เธอลืมไปแล้วหรือว่าฉันเป็นใคร”

ยิ้มให้ที่มุมปาก ขณะสายตายังไม่ละไปจากใบหน้าของหล่อนเลยแม้แต่สักวินาทีเดียว แคทเธอรีนใจเต้นโครมคราม นี่ดิมิเทรียสจะรู้บ้างไหมว่ารอยยิ้มของเขานั้นยิ่งกว่าระเบิดเสียอีก แค่ได้เห็น แค่ได้มอง ร่างกายและหัวใจก็อ่อนระทวยยิ่งกว่าน้ำผึ้งร้อนๆ เสียอีก

ดิมิเทรียสเป็นผู้ชายที่ยิ้มได้มีเสน่ห์จริงๆ ทั้งๆ ที่เขาหล่อเลิศเกินมนุษย์อยู่แล้ว แต่พอใบหน้าสมบูรณ์แบบดุจชายชาตรีถูกแต่งแต้มด้วยรอยยิ้ม หล่อนก็ไม่รู้ว่าจะสรรหาคำใดมาบรรยายความน่ามองของเขาได้เลย

‘เทพบุตรบนชั้นฟ้าคงจะต้องร้องไห้แน่ หากได้เห็นผู้ชายตรงหน้าของหล่อนในตอนนี้’

“ฉันไม่เคยไม่ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ”

“ใช่ค่ะ คุณดิมถูกตามใจเสียจนเหลิง”

แม้จะโต้ออกไปด้วยน้ำเสียงหมั่นไส้ แต่กระนั้นหางเสียงก็ยังคงสั่นเทาเช่นเดิม หล่อนไม่มีทางเข้มแข็งได้เลย หากต้องเผชิญหน้ากับจอมมารที่ชื่อดิมิเทรียส เมเนนเดซในระยะกระชั้นชิดเยี่ยงนี้

“ฉันไม่เคยถูกขัดใจเลยตั้งแต่เกิดต่างหาก”